Emil to wyjątkowy psiak, bardzo łagodny i spokojny, który po godzinie skradł nasze serducha:) Emil uwielbia towarzystwo człowieka, a jednocześnie nie jest osaczający (nie chodzi za nami krok w krok), lubi być głaskany po brzuchu, za uchem. Jest nauczony czystości, w mieszkaniu zachowuje się bardzo grzecznie, nie niszczy i nie piszczy kiedy zostaje sam, śpi w legowisku. Na smyczy trochę ciągnie, ale bez problemu można sobie z nim poradzić. W domu chętnie bawi się piłeczką. Akceptuje inne psy (przebywa w domu tymczasowym razem z trzema suczkami), a w przypadku gdy któraś z nich zawarczy (jedna z naszych suczek jest bardzo dominująca) od razu wycofuje się. Emil ma ok. 5 lat, waży 30 kg, jest zdrowy, został odrobaczony i zaszczepiony. Emil jest bardzo ładnym psem o lśniącej sierści. Niestety jest mało fotogeniczny i nie lubi pozowania do zdjęć, dlatego te wiele odejmują mu.
Nadaje się zarówno do mieszkania w bloku jak i do domu z ogrodem (ale nie do kojca, bo pragnie kontaktu z człowiekiem). Mieszkanie nie musi być wcale duże – wystarczy, że zapewni mu się odpowiednią ilość spacerów.
Jest teraz bezpieczny (przebywa w domu tymczasowym za Toruniem), ale do pełni szczęścia brakuje mu swojego człowieka. Pozytywnej osoby, która sprawi, że jego oczy nie będą takie smutne…
Historia Emila:
Historia tułaczki Emila zaczęła się najprawdopodobniej w te wakacje. Mieszkamy w okolicy, w której łatwo otworzyć drzwi samochodu, wysiąść z psem wpatrzonym w człowieka, tak niewinnym i niczego nie spodziewającym się, zostawić go i ruszyć z piskiem opon… Dookoła lasy, nikt nie zobaczy „opiekuna”.
Emila widywałyśmy w lesie, kiedy zabierałyśmy na spacer swoje psy. Nie podchodził, obserwował z daleka, starał się być niewidoczny. 15 listopada głód zmusił go do pojawienia się na terenie naszego bloku. Zobaczyłyśmy wychudzonego, zaniedbanego, brudnego psa, któremu było wszystko jedno. Położył się na plecach i swoimi smutnymi oczyma patrzył, jakby chciał powiedzieć „Pomóż mi”.
Miałyśmy w mieszkaniu 4 inne psy. Wiedziałyśmy, że przyjęcie kolejnego do czasu znalezienia mu domu stałego byłoby szaleństwem. Jedynym racjonalnym rozwiązaniem było schronisko.
Emil nie trafił do niego. Dlaczego? Bo czasem w naszym życiu pojawiają się istoty, które bardzo potrzebują naszej pomocy, które bardzo szybko zdobywają nasze serducha. I tak właśnie było z nim.
Wiedziałyśmy, że jeżeli trafi do schroniska to zmarnuje się. Straci swoją łagodność, pogodność, otwartość.
Jeżeli kochasz psy i myślisz o adopcji, zadzwoń lub napisz:
tel. 783 542 630
725 001 230
agnieszkaobiala@wp.pl
