Szukam przyjaciółki. Tak po prostu. Nie dziewczyny, żony, kochanki, a po prostu przyjaciółki, która zechce się ze mną czasem spotkać, porozmawiać, pospacerować, zająć moje myśli... Uprzedzam już teraz, że jestem żonaty i choć moje życie jest bardzo dalekie od ideału, nie szukam "pocieszenia" w wiadomym sensie. Szanuję siebie i Ciebie. Zdaję sobie jednak sprawę z tego, że dla wielu kobiet jest to coś, co mnie dyskwalifikuje (zwłaszcza, jeśli mimo wszystko, liczą podświadomie na "innego rodzaju" związek), dlatego wolę od razu to wyjaśnić, licząc, że dla Ciebie, moja przyszła Przyjaciółko, nie będzie to problemem. Mam dwadzieścia siedem lat, całkiem ustabilizowane życie i liczne pasje, którym się bez reszty poświęcam. Brakuje mi tylko kogoś, do kogo mógłbym się odezwać, czuć się rozumiany, akceptowany i... na równi. Jestem melancholikiem i - co tu kryć - pesymistą, ale te cechy nie emanują ze mnie, więc nie musisz się martwić - nie narzucam nikomu mojej wizji świata i wbrew wszystkiemu potrafię się uśmiechać, cieszyć... Ot, tak "słoneczna melancholia"... Jeśli miałbym dać się ponieść moim marzeniom, napisałbym, że szukam przyjaciółki w zbliżonym wieku (ale to nie jest warunek konieczny), stroniącej od szeroko pojętego hałasu i różu, inteligentnej, ze swoimi zainteresowaniami, pasjami... Koniecznie z Krotoszyna lub okolic. Szukam Cię już tak długo... Znajdziemy się wreszcie?
