Mam na imię Rufus.
To nie jest moje prawdziwe imię, ale poprzedniego nie pamiętam.
Przypominam sobie ( jak przez mgłę), że kiedyś, dawno temu, człowiek którego nazywałem najlepszym przyjacielem, nazywał mnie inaczej.
Jak? Nie pamiętam.
Pamiętam za to uderzenie, tępy ból i i ciemność. Czy to był zły sen?
Nagle straciłem wzrok, potem dom, bo nie byłem już potrzebny. Komu dzisiaj potrzebny jest niewidomy pies?
Została mi tylko DUMA i kąt w ciasnym schronisku do którego trafiłem.
Żyję w ciemności, nigdy już nie zobaczę szczekających moich pobratymców, ani twarzy swojego nowego Pana na którego czekam.
Czy tego żałuję? TAK.
Ale nauczyłem się się cieszyć zapachami, dźwiękiem i dotykiem, które odbieram wyraźniej.
Czy się boję? TAK.
Życie w schronisku, wśród innych psów, nie zawsze przyjaznych, budziło we mnie przerażenie.Teraz na szczęście jestem w hoteliku do którego zawiozły mnie wolontariuszki...
Czy mam jakieś wyjście? TAK. Potrzebuję jedynie odrobiny szczęścia, by spotkać tego jednego jedynego człowieka. Dlatego wciąż czekam, siedząc c przy kratach swojego boksu, może usłyszę kroki, przyjazny głos i słowa mojego nowego Pana:
Kocham Cię Rufus, pakuj ‘walizki’, idziemy do domu! Marzenia, marzenia!! Ludzie mówią, że trzeba marzyć, bo bez tych marzeń nie warto żyć!!! A czy ja mam prawo do marzeń? Przecież jestem tylko psem. Gdybyś chciał spełnić moje marzenie, lub choćby przyjechać i pójść ze mną na spacer, to zadzwoń lub napisz….. Mam tylko 6 lat. Czy hotelik to miejsce dla dumnego owczarka niemieckiego?
Kontakt w sprawie adopcji:
604 10 11 65
