Jestem Kubuś. Tak tu na mnie wołają, kiedy przychodzą mnie karmić takie dwie Duże. Żyję już trochę na tym swiecie, widziałem kilka zim, kilka wiosen. Ile? Nie wiem, przecież nie umiem liczyć. Dawno temu byłem mały i miałem dom, ale potem... Wyrosłem na dużego kocura, może dlatego już mnie nie chcieli? Błąkałem się, aż trafiłem tutaj.
Pachniałe pysznym jedzonkiem, tylko trochę się bałem tych nieznanych Dużych. Życie nauczyło mnie ostrożności. Nawet te Duże kiedyś mnie złapały do takiego pudełka i wywiozły daleko, do dziwnego mniejsca, gdzie zasnąłem. Ale szybko przywieźli mnie spowrotem. Ucieszyłem się wtedy, jakbym wrócił do domu!
Duże dalej mnie karmią, więc chyba nie są złe. Głaszczą, a ta mniejsza to nawet bierze na ręce, jak kiedyś, jak byłem malutki... Tylko wtedy nie zawsze było mi dobrze, więc teraz czasem, jak mi się przypomni, to walę łapą i uciekam. Wiem, nie powinienem, ale nie mogę się powstrzymac. Gdyby Duże były ze mną cały czas, to pewnie poczułbym się bezpieczny, ale one są tylko kilka minut dziennie, a potem znów zostaję sam.
Wokół kręcą się inne koty, nie lubię ich. A innych Dużych się boję, bo wiem, że potrafią zrobić krzywdę. Ja dużo wiem. Tylko nie wiem, czy kiedyś jeszcze będę miał dom... Czy poczuję się bezpieczny, szczęśliwy, czy ktoś będzie mnie głaskał, brał na ręce, dawał smakołyki... Mógłbym za to łapać myszy albo robale, nauczyłem się tu, bo tu pełno karaluchów. Czasami marzę, że jestem znowu domowy, bardzo bym chciał, ale takie marzenia to już chyba nie dla mnie..
.
Kubuś ma ok. 4 lat, jest wykastrowany, mógłby wieszkać w domku wychodzącym. Nie lubi innych kotów, wolałby byc jedynakiem.
Kontakt: 603 47 87 95 jolantabuk@gmail.com
